czwartek, 6 stycznia 2011

Ferie, ferie i po feriach

18 dni laby. 18 dni wolnego od przedszkola, od porannych pobudek. 18 dni relaksu i słodkiej wolności. Niestety nikt nie zwolnił nas od wirusów i bakterii więc ferie częściowo spędziliśmy w domu, pod kocem, w przychodni, zużywając tony chustek, syropów i 2 buteleczki antybiotyku. I choć nie udało nam się zrealizować większości planów, głównie towarzyskich, to i tak miło było nigdzie się nie spieszyć, nic nie mieć do zrobienia i załatwienia i nie nastawiać budzika przez 18 słodkich dni. I co rano to samo pytanie: Czy dzis też są ferie? - Tak. - Hurrraaa!!

I fotorelacja ze spaceru, jednego z niewielu podczas ferii...
A zdjęcia zrobił nam Przyjaciel.

środa, 5 stycznia 2011

Sylwester 2010

Nasza córka i Jej pierwszy Sylwestrowy Bal! Zaprezentowała się w stroju Rycerki i długo nie mogła przeboleć, że nikt inny się nie przebiera. Wynegocjowała czynny udział w pokazie fajerwerków więc witanie Nowego Roku przełożyliśmy na godzinę 21. Padła o 22, choć do ostatniej chwili powtarzała, że wcale ale to wcale nie jest zmęczona. I nie obudził Jej prawdziwy pokaz fajerwerków o północy oraz dalsza, nieoficjalna część balu - dla dorosłych :-)

Tosia i szalone tańce z mamą. Na głowie ma rycerski hełm, jakby ktoś śmiał wątpić ;-)

Sylwester 2010 - część nieoficjalna ;-)

Szczęśliwego Nowego Roku!!!

wtorek, 4 stycznia 2011

Sanki

Grudniowe przedpołudnie. Brnę z Tosią na rękach przez zasypane chodniki. Dziecko niewprawione w pokonywaniu śnieżnych pułapek więc szybciej dotrę do sklepu ze słodkim ciężarem na plecach, niż z potykającą się i ślizgającą Tosią. Małe zakupy zrobimy w drodze powrotnej, bo w drodze powrotnej będzie przecież lżej.
- Mamo, a do jakiego my właściwie idziemy sklepu?
- Do takiego, w jakim jeszcze nie byłyśmy.
- A co my tam kupimy?
- A, jedną taką rzecz potrzebną.
Nie zdradzam szczegółów i pozostaję tajemnicza bo towar, którego poszukujemy jest bardzo deficytowy w ostatnim czasie i poznikał z wystawowych półek w ciągu jednego dnia. W końcu docieramy do celu. Rozglądam się nerwowo po sklepie. Tosia rozgląda się ciekawie, wśród setek bibelotów, azjatyckich ozdób, sztucznych kwiatów, puzdereczek, wodospadów ogrodowych, miotełek z ptasich piór. Pytam sprzedającego półgębkiem, czy mają TO, a on odpowiada, że owszem ale tylko niebieskie. Tylko?? Toż to ulubiony kolor Tosi! Nic więc dziwnego, że gdy sprzedawca wynosi z zaplecza błyszczące, niebieskie SANKI wielkie oczy Tosi zdają się wyskakiwać z orbit, a jej buzia wyraża zachwyt przemieszany z niedowierzaniem:
- Mamo! Czy to dla mnie???
- Tak! - Wykrzykuję nie mniej podekscytowana. Sprzedawcy muszą mieć z nas niezły ubaw. Tosia pakuje się na sanki zanim zdążę za nie zapłacić, a pakistańska obsługa sklepu odprowadza nas na zewnątrz i macha nam na pożegnanie. Ciągnę po chodniku małe plastikowe saneczki w kolorze indygo, a w nich najszczęśliwsze dziecko świata, z uśmiechem dookoła czapki. Co więcej, zarażamy tym uśmiechem ludzi na ulicach, kierowców i przechodniów bo widok dziecka na sankach nie jest czymś tak powszechnym i oczywistym w Anglii jak w Polsce, zimową porą.  Wszyscy nam machają, śmieją się do nas, zagadują:
Oo, maly pomocnik Mikołaja jedzie! Oho! Takim to dobrze!  I nam owszem, jest całkiem super, tylko szkoda, ze już śniegu nie ma... Ale liczymy, że jeszcze spadnie bo od paru lat, gdy zima paraliżuje Wielką Brytanię, nas tylko odwiedza, akurat na tyle, żeby sprawić, że jest się najszczęśliwszym reniferem, tfu, rodzicem na świecie ciągnąc swoje uśmiechnięte dziecko na sankach.




niedziela, 2 stycznia 2011

Wigilia 2010

Piękna, spokojna i radosna - taka była. Choć zaczęła się nerwowo bo nasze prezenty od Mikołaja nie dotarły tam, gdzie dotrzeć miały na czas. W dodatku nigdzie nie można było dostać masy makowej, a ryba rozpadała się na patelni. Na szczęście w porę uświadomiona prawda, że Święta Bożego Narodzenia, to nie tylko prezenty i smakołyki uratowała sytuację i wtedy właśnie zadzwonił telefon, z informacją, że Mikołaj jednak dotarł, a z piekarnika wyskoczył imponujący rozmiarem i aromatem piernik Heni i już wiedzieliśmy, że to będą bardzo udane Święta. W tym roku nasz mały Kontroler Jakości przeliczał i sprawdzał czy aby na pewno potraw będzie 12 i dociekał po stokroć dlaczego stawiamy pusty talerz i kładziemy sianko pod obrus? I nawet słuchając wyjaśnień sto pierwszy raz, był tak samo zafascynowany. To chyba były pierwsze tak świadome Święta Bożego Narodzenia Tosi. Odliczała dni, wypatrywała Mikołaja, próbowała wszystkich potraw (nawet śledzi!) alei tak najbardziej smakował jej opłatek :-) Po Wieczerzy pojechaliśmy na pasterkę do polskiego kościoła. Zanim msza się zaczęła oglądaliśmy szopkę z pustym jeszcze żłóbkiem. Tosia zmartwiona, że Jezuskowi będzie zbyt twardo wyścieliła żłóbek siankiem. Nasza Mała troskliwa Dziewczynka :-) A w Bożonarodzeniowy Poranek oglądaliśmy Jasełka w anglikańskim kościele i nasza córeczka postanowiła, że w przyszłym roku zagra rolę Anioła :-)